نگرانی و دغدغه مقام معظم رهبری در بخش تولید و اقتصاد کشور از دیرباز بوده و هست و ایشان تولید را یکی از عوامل مهم و تاثیرگذار در رشد اقتصادی کشور و مقابله کننده با نفوذ تهاجم فرهنگی به بنیان های خانواده مطرح فرموده اند، لکن با کمال تاسف، بخش مهمی از بدنه اقتصادی کشور در قالب کارخانجات تولیدی، هم از آخور می خورند و هم از توبره.

یعنی از یک طرف ارز دولتی می گیرند حالا یا ترجیحی یا نیمایی و یا هر شکل دیگری، بعد آن را به تولید اختصاص نمی دهند بلکه به بازار سیاه تزریق می کنند یا در حالت خوشبینانه، کالای غیرضروری را وارد کشور می کنند و از طرف دیگر، کارگران مظلوم را با چندرغاز حقوق غیرمکفی مجبور می کنند تا با ساز ناکوک آنان برقصند.

استعمار و استثمار، شاخ و دم ندارد، همین ها هستند که مثل زالو، خون ضعیف ترین قشر جامعه را می مکند و مُهر بندگی را پس گردنشان می زنند و نظام را نیز مدیون خودشان می کنند که زمینه اشتغال بیکاران کشور را فراهم کرده ایم.

بنده کارخانه ای را سراغ دارم که روزگاری در تهران ۴ هزار کارگر داشت، به بهانه سرمایه گذاری در استان اردبیل در یکی از شهرستان های استان، بساط پهن کرد تا بعنوان تولیدکننده از امکانات و تسهیلات رایگان، آب، برق، گاز، معافیت مالیاتی، وام های بی بهره یا کم بهره استفاده نماید، دست آخر بخش اعظمی از کارگران را اخراج کرد و اکنون کمترین تولیدات خود را، از طریق یکی از کشورهای همسایه با برند آن کشور وارد ایران می کند.

همه حکمرانان اجرایی، قضایی و مقننه نیک می دانند برخی تولیدکنندگان این ‌کشور، چه ظلمی در حق کارگران زحمتکش که از حداقل حقوق اجتماعی بی بهره هستند روا می دارند و امروز رسیدیم به مرحله ای که در اوج عزت انقلاب اسلامی، کارفرما جرات می کند و به کارگر دستور می دهد: اگر ریش هایتان را نزنید ازحقوق محرومتان می کنم.

آقایان مسئولان انقلابی! شما بفرمائید که برده داری آشکارتر از این در قرن ۲۱ سراِغ دارید؟

سعید رضایی دبیرکل مجمع ایثارگران متحد استان اردبیل